Amerikaanse verkiezingen

Wie – zoals ik – de afgelopen zes weken door de Verenigde Staten heeft gereisd, is natuurlijk geconfronteerd met de presidentsverkiezingen. Mijn conclusie: het is nog erger dan ik dacht. De strijd om de gunst van het Amerikaanse electoraat, is ontaard is een ordinaire partij moddergooien. Trump en zijn team gaan daarin zonder twijfel het verst, al is zijn toon iets gematigder geworden na een wisseling in de top van zijn campagneteam. Maar ook de Democratische campagne richt zich sterk op de persoon van Trump.
Daarbij wordt niet alleen getracht de integriteit (en zelfs de gezondheid) van de tegenkandidaat in twijfel te trekken, maar ook die van hun belangrijke adviseurs en supporters. Voor zover politieke kwesties aan de orde komen, gaat het vooral om binnenlandse verhoudingen: om banengroei, om de betekenis van de zwarte kiezer, belastingen, migratie. Maar van een serieus debat is geen sprake. Het is allemaal platte retoriek. Beide kandidaten doen beloften waarvan iedereen weet dat die maar deels – of helemaal niet – kunnen worden waargemaakt.
Internationale vraagstukken spelen nauwelijks een rol. Het Clinton-kamp benadrukt dat het levensgevaarlijk is, als Trump president en opperbevelhebber van de Amerikaanse strijdkrachten zou worden. Maar laten we niet vergeten dat Clinton een ‘Democratische havik’ is als het gaat om buitenlands beleid. Ook geen prettig vooruitzicht. (zie daarover mijn column in laatste tijdschrift Maarten!.)
Het is niet zo verwonderlijk dat de gemiddelde Amerikaan niet zoveel fiducie heeft in de nieuwe president. Deze wordt al bij voorbaat gewantrouwd. Clinton doet het in de peilingen wat dat betreft iets beter dan Trump, maar de overgrote meerderheid van de Amerikanen beschouwt ook haar als onbetrouwbaar. Dat is verontrustend, omdat de nieuwe president buitenlands beleid zou willen gebruiken om zijn/haar populariteit te verhogen.
Let wel, dit zijn presidentsverkiezingen in de mogendheid die zich graag presenteert als de belangrijkste pleitbezorger van mensenrechten en democratie. Een mogendheid die andere staten in dit opzicht vaak de maat neemt. Recentelijk sprak president Obama zich bijvoorbeeld uiterst laatdunkend uit over de politieke verhoudingen in Rusland (naar aanleiding van opmerkingen Trump). Op zichzelf zijn daar goede gronden voor. Maar daaraan moet dan wel worden toegevoegd dat ook de huidige Amerikaanse presidentsverkiezingen een weinig verheffend schouwspel vormen.

Dit bericht is geplaatst in Geen categorie. Bookmark de permalink.