Internationaal Olympisch Comité

Het Internationaal Olympisch Comité (IOC) is van alle kanten aangevallen omdat het Rusland niet volledig heeft uitgesloten van deelname aan de Spelen in Rio. Het oordeel over deelname van Russische sporters is door het IOC overgelaten aan de internationale sportfederaties. Dat heeft er al met al toe geleid dat de meeste Russische sporters toch konden deelnemen. Ongeveer een derde is na alle commotie thuisgebleven.
Het optreden van het IOC is ingegeven door politieke overwegingen, zo werd door critici gezegd, en heeft niets met sport te maken. Rusland is te machtig en belangrijk om zomaar de deur te wijzen. Dat is allemaal ‘meer politiek dan sport’, klaagde NRC Handelsblad in een redactioneel commentaar. Het IOC heeft door dit politieke gemarchandeer veel van zijn gezag verloren, zo meende Het Parool.
Dergelijk kritiek is naïef. Het IOC heeft altijd in de eerste plaats politiek bedreven. De toewijzing van de Spelen is veelal politiek van aard geweest: in de context van de détente werden de Spelen van 1980 aan de Sovjet-Unie toegewezen; later werd ook China door het IOC als grote mogendheid erkend; de huidige Spelen vinden voor het eerst plaats in een Latijns-Amerikaans land. Dat zijn allemaal politieke beslissingen geweest.
De Spelen zijn bovendien altijd ontsierd geweest door uitsluitingen en boycots. Lange tijd mocht de Sovjet-Unie niet meedoen. In 1952 neemt de SU voor het eerst deel. Zuid-Afrika werd in de jaren zestig en zeventig buitengesloten. Vele staten hebben de Spelen om allerlei redenen geboycot. De Westerse landen weigerden mee te doen in 1956 vanwege Hongarije. In 1976 boycotte een reeks Afrikaanse en Arabische landen vanwege Westerse sportcontacten met Zuid-Afrika. In 1980 deden de Westerse landen niet mee aan de Spelen in Moskou. In 1984 boycotten de Sovjetstaten de Spelen in Los Angeles.
Het IOC bedrijft in de eerste plaats politiek. Het is vanuit dat besef verstandig geweest om Rusland niet volledig uit te sluiten. Dat zou alle Russische sporters op een hoop hebben gegooid. En het zou een soort oorlogsverklaring aan Rusland zijn geweest.  Deze ‘nucleaire optie’, zo formuleerde IOC-voorzitter Thomas Bach het, zou alleen maar ‘dood en verderf’ hebben gezaaid. Dat is erg sterk geformuleerd, maar volledige uitsluiting zou de verhoudingen tussen de Westerse landen en Rusland inderdaad verder op de spits hebben gedreven.
Dat wil overigens niet zeggen dat de Russen het niet erg bont hebben gemaakt, zoals de recente rapporten van de World Anti-Doping Agency aantonen. Dat rechtvaardigt een grondig wantrouwen tegenover Russische sportsuccessen. Maar de verontwaardiging over het Russische dopinggebruik is soms ook hypocriet. Topsport is doordrenkt van doping. Uit hertests van bloedmonsters blijkt dat vele medaillewinnaars van vorige Spelen doping gebruikten. Sommige sporters, zoals de Nederlands atlete Ria Stalman hebben dat ook ruiterlijk toegegeven. Hebben die allemaal hun medailles ingeleverd?

Dit bericht is geplaatst in Geen categorie. Bookmark de permalink.