Opluchting over Macron

De eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen heeft geleid tot grote opluchting. De progressief-liberale en pro-Europese kandidaat Emmanuel Macron wist FNL-leidster Marine Le Pen enkele procenten voor te blijven. Eerste opiniepeilingen voorspelden bovendien in de tweede ronde een ruime overwinning voor Macron. In Brussel slaakten de prominenten van de Europese Unie een zucht van verlichting. Dat was ook het geval in andere Europese hoofdsteden, zoals Berlijn.
  Toch lijkt alle opluchting enigszins voorbarig. Nog even afgezien van de vraag of Macron het echt zo makkelijk zal krijgen in de tweede ronde, staat de nieuwe Franse president voor een enorme opgave. Macron heeft aangekondigd de Franse economie uit het slop te zullen halen. Maar dat moet vooral gebeuren door neoliberale maatregelen.
  Dus moeten de regels voor het bedrijfsleven worden versoepeld (‘deregulering’). De lonen moeten omlaag, zo ook de belastingen voor ondernemingen. Het arbeidsrecht moet worden versoepeld, zodat werknemers minder bescherming genieten. Er moet drastisch worden bezuinigd op de overheidsuitgaven (tienduizenden ontslagen als gevolg). De pensioenen moeten worden genivelleerd en verlaagd. Tenslotte is Macron een fervent pleitbezorger van handelsliberalisering en open grenzen. Protectionisme heeft geen zin. Het proces van Europese integratie moet nieuw leven in worden geblazen.
  Natuurlijk probeert Macron de sociale pijn die dat alles zal veroorzaken ook te verzachten, door verbetering van het onderwijs, bijscholingsmogelijkheden. Maar zijn plannen, en de ondubbelzinnige keuze voor verdere liberalisering en globalisering, dreigen de tweedeling tussen winnaars en verliezers in de Franse samenleving alleen maar te vergroten.
   Nu wordt de soep naar alle waarschijnlijkheid niet zo heet gegeten. Als Macron de presidentsverkiezingen wint, beschikt hij nog niet over een werkzame meerderheid in het Franse parlement. Belangrijker nog: de onvrede over de sociale gevolgen van Macrons beleidsplannen kan snel om zich heen grijpen. Daar weet de voormalige Italiaanse premier Matteo Renzi – wiens plannen veel overeenkomsten vertoonden met die van Macron – alles van.

Dit bericht is geplaatst in Geen categorie. Bookmark de permalink.