Laffe Brexit-populisten

De twee belangrijkste pleitbezorgers van een Brexit hebben er inmiddels de brui aan gegeven. Eerst begon Boris Johnson, de Conservatieve Brexit-woordvoerder, te draaien. Direct na de uitslag van het referendum verklaarde hij onder meer dat Groot-Brittannië zich op Europa zou blijven oriënteren. De daadwerkelijke Britse uittreding had geen haast. Vervolgens trok hij zich terug uit de race om de opvolging van David Cameron als partijleider en premier. Nu heeft ook Nigel Farage verklaard zijn functie als leider van UKIP, de UK Independence Party, neer te leggen. Hij heeft behoefte aan meer vrije tijd. Het zijn twee voorbeelden van politieke lafheid. Eerst de Britse bevolking met gemakkelijke retoriek opjutten om voor een Brexit te stemmen. Alles zou beter worden als Groot-Brittannië geen lid meer van de Europese Unie zou zijn, zo beloofden ze. Nu een kleine meerderheid inderdaad voor Brexit heeft gestemd, maken de twee heren zich snel uit de voeten. Geheel onbegrijpelijk is dat natuurlijk niet. De overwinning van de Brexit-voorstanders zal op grote teleurstellingen uitlopen, zoals ik al eerder betoogde. De wachtrijen in de gezondheidszorg zullen ook buiten de EU lang blijven. Er zullen bovendien langdurige en taaie onderhandelingen volgen over de toekomstige verhouding tussen Groot-Brittannië en de EU. Daarbij zal aan beide zijden water in de wijn worden gedaan. Met alle bitterheid en controverse die dat zeker ook in Groot-Brittannië tot gevolg zal hebben. De twee belangrijkste pleitbezorgers van Brexit hebben zich wijselijk in een positie aan de zijlijn gemanoeuvreerd. Stukjes schrijvend in de Daily Telegraph, of beledigende toespraken houdend in het Europees Parlement. Anderen mogen de kastanjes uit het vuur halen. Het is typerend voor het verantwoordelijkheidsgevoel van veel rechts-populistische politici: ophitsen, tegenstellingen aanwakkeren, maar als er concrete voorstellen worden gevraagd om problemen op te lossen, wordt het snel stil.